جواب نامه را ندهید چون معلوم نیست ما بمانیم !!(شهید محمد رمضانی)

 

جواب نامه را ندهید چون معلوم نیست ما بمانیم . انشا ا... که می رویم در حمله

محمود عمه هم اینجا است ولی من هنوز نرفته ام پهلوش . به مادر بگوئید  که ناراحت نباشد . انشا ا... که به زودی با پیروزی بر می گردیم و در نامه بنویسید که آیا موتور را گرفته اید یا نه

حسین نباتی هم امروز آمد پهلوی ما و باباش و مسلم مرادی هم در جبهه هستند . حالشان خوب است . ما در اهواز هستیم و آموزش می بینیم . الان ساعت 9 شب است . شب شنبه است . واز دعای توسل آمده ایم . یاد شما کردم از وضع نراق برایم بنویسید . ستاد چه خبر است . بچه های ستاد را سلام برسانید . ما را دعا کنیدوامام را هم دعا کنید دیگر عرضی ندارم بجز دوری شما . کسی که  شما را فراموش نمی کند محمد رمضانی

به بابا بگوئید ما را حلال کند . امیدوارم که مرا ببخشید . تمام ناراحتیها و اذیت ها را ببخشید . به امید پیروزی رزمندگان اسلام بر کفر جهانی .

متن بالا قسمتی بود از آخرین نامه های شهید محمد رمضانی به خانواده اش که تصویر آن در صدر مطلب آمده است .

چهار سال پیش  با گروهی از بچه های ستاد یادواره شهدا تصمیم گرفتیم مستندی از خانواده معظم شهدا بسازیم . هیچ  امکاناتی جز یک دوربین هندی کم   شخصی  نداشتیم . کار با همان تک دوربین شروع شد .با دست خالی . چند تا از خانواده ها را توانستیم تصویر برداری کنیم.

نوبت به خانواده شهید محمد رمضانی رسید . هماهنگ کردیم برای تصویربرداری . پدرشهید کسالت داشت و نمی توانست صحبت کند تمامی زحمت افتاد به دوش مادر شهید . با تبسم گرمش پذیرای جمع ما شد . توضیحات مقدماتی داده شد که ما به اتفاق دوستان  حاضر می خواهیم در خصوص شهید صحبت کنیم و شما تصور نکن دوربینی در کار است هر چه دلت می خواهد از شهیدت بگو .

کار طبق معمول شروع شد. تمامی سعی من این بود که  تصویر برداری از چارچوب خشک گزارشی خارج شود و برویم دنبال نگفته ها .

در همین حال و هوا بودیم که مادر شهید گفت محمد خیلی زیبا و مقبول بود . می خواستم دادمادش کنم . بعد رفت سر گفتن یک دادستان .

اشاره کرد من چند سال پیش یک عصر پنج شنبه که سر قبر محمد بودم دیدم محمد اوضاعی اومد سر قبر برای خواندن فاتحه . بعد از رفتن اون کلی گریه کردم و به محمد گفتم مادر اگر زنده بودی الان مثل اون زن و بچه دادشتی ،آرزو داشتم تو را داماد کنم . شب همان روز در حالت خواب و بیداری محمد را دیدم که آمد پیشم . رو کرد  به من گفت مادر چرا اینقدر گریه میکنی ؟ باز گفتم محمد جان آرزو داشتم دامادت کنم . برات زن بگیرم .هم سن و سال های تو همه الان زن و بچه دارن .  در حال گفتن همین مطلب بودم که محمد دست یه دختر را گذاشت توی دستم . گفت چرا ناراحتی می کنی ؟ . من زن دارم . این هم زنم . در همین حال محو تماشای دستای اون دختر شدم . توی عمرم چنین دست هایی ندیده بودم . آنقدر زیبا بود که یاد م رفت به صورتش نگاه کنم. ناگهان ازاین حالت بیرون آمدم . از آن به بعد دیگه به خاطر اینکه محمدم را داماد نکردم گریه نکردم . خدا بهش حوریه داده بود . حوریه ای که من طاقت دیدن دستاش را هم نداشتم چه برسد به دیدن صورتش .

این خاطره را از مادر شهید رمضانی ثبت کردیم . یادش گرامی و راهش پر رهرو باد .