تقدیم به استاد و معلم خوبم جناب آقای علی اکبر جعفری نراقی

اشک هایش را دیدم وقتی که از دردهایش می گفت . از درد فقر . از درد بی کسی . از نداشته های خود در شهری غریب . بغض کرده بود و می گفت بچه ها درس بخوانید. شما الان امکانات خوبی دارید ما وقتی مثل شما بودیم حتی نان کافی برای خوردن نداشتیم . پوست پرتغالی اگر در کوچه های کاشان پیدا می شد ساعت ها آن را بو می کردم چراکه  پولی در بساط نبود که بتوان با آن میوه خرید با بو کردن پوست  آن خود را راضی می کردیم . بهترین خوراک ما در دوران تحصیل سیب زمینی بود .

ما بچه بودیم و در همان حال و هوای شیطنت های کودکانه اصلا نمی فهمیدیم استاد با آن موهای قشنگ وکت و شلواراتو کشیده چه می گوید.از چه رنجی سخن به میان می آورد . از کدام آینده برایمان تعریف می کند. چرا به خود می پیچد و زمزمه می کند شما آینده سازاین مملکت هستید .

دریکی از  همان روزها سرکلاس زنگ انشاء  صدا زد مرادی بیا انشایت را بخوان .ردیف دوم می نشستم . خوشحال از اینکه که قرار است انشاء بخوانم با عجله بلند شدم  که بروم پای تخته سیاه . یک لحظه متوجه شدم چهار نفری افتاده ایم روی آقای جعفری . کلاس به هم ریخت همه بچه های می خندیدند .

وقتی از روی آقای جعفری بلند شدیم دیدم محمد حسینی پسر شعبانعلی پای مرا با یک نخ پود بسته به پایه میز . آقای جعفری وقتی فهمیدکار کیست گرد و خاکی در کلاس به پا کرد که تماشایی بود . هنوز هم هر وقت محمد  حسینی مرا می بیند  این خاطره را تعریف  می کند وکلی با هم می خندیم .

امروز سه شنبه 14/6/91 استاد جعفری  در محل  کارم حضور پیدا کرد و این شعر را با دست خط زیبای خود برایم به یادگار نوشت .

ای کاش قلب سنگت از قلب من خبر داشت

ای کاش آه سردم اندر دلت اثر داشت

عهدی که بستی ای جان بر آن نماندی ای دل

بشکستن وفایت اندر دلم شرر داشت

بی مهری  و جفایت آتش زده به جانم

تو یار بی وفایی دانم چنین خطر داشت

کمتر بگو جعفری از دست کی بنالی

زمانه مثل یارت هزار هزار  نفر داشت