نه نقد ما نقد واقعی است و نه مدح ما مدح واقعی !!!

2. چند هفته پیش در آخرین روز نمایشگاه مطبوعات برای دیدن نمایشگاه به تهران رفتم . ساعت 45/9 بود که به درب مصلا رسیدم . درب به خاطر بازدید رئیس جمهور بسته بود و مردم زیادی پشت آن انتظار باز شدن را می کشیدن در این بین تعداد زیادی غرفه دار هم بودند که به لحاظ مسائل امنیتی به آنها هم اجازه ورود داده نمی شد  . تقریبا یک ساعت پشت درب منتظر ماندیم در این یک ساعت کلی حادثه اتفاق افتاد . تعدادی شعار دادند . تعدادی فشارمی دادند ُ تعدادی هو می کردند و برخی هم  با مشت  و لگد بر درب می کوبیدند ُ در این بین یک جوان تقریبا بیست ساله ای هم بود که در نزدیکی من قرار داشت در طول مدت این یک ساعت این بنده خدا هر چه از دهانش درآمد به برگزار کنندگان نمایشگاه و آقای رئیس جمهور گفت . از یک طرف من به او حق میدادم چون خیلی شرایط سخت شده بود و جمعیت فشار وارد می کردند  و از طرف دیگر تحمل این توهین ها برایم دشوار بود تا اینکه با هجوم مردم برای اینکه شیشه نشکند مجبور شدند چند لحظه درب را باز کنند و تقریبا تعداد 10 نفری توانستیم  با هم وارد شویم . نمایشگاه بسیار خلوت بود و تنها غرفه داران در محل حضور داشتند . آقای رئیس جمهور هم داشت از آنها بازدید می کرد من ناگهان دیدم همین جوانی که تا دقایق پیش داشت پشت درب بد و بیراه می گفت داره با چه حرارتی از سد محافظان رئیس جمهور عبور می کنه برای اینکه با ایشان دست بدهد و رو بوسی کند  . حرکات او خیلی برایم جالب بود  دقایقی محو رفتار او شده بودم و از خود سوال می کردم  آیا این فرد همان کسی است که تا دقایقی پیش به زمین و زمان بد و بیراه می گفت ؟
4. پشت درب که فضای نقد و نقادی فراهم بود این جوان یک نقاد حرفه ای به شمار می رفت و این طرف که فضای احساسی حاکم بود از همه بیشتر حرکات احساسی نشان می داد . از این داستان می توان نتیجه گرفت نه می توان آن حرکت نقادانه را  برای سرکوب دولت ملاک قرار داد و نه این احساسات را برای تایید عملکرد دولت . متاسفانه برخی افراد نادان ابراز احساسات مردم نسبت به رئیس جمهور محترم را بهانه ای برای سرکوب مخالفان و منتقدان خود قرار می دهند و بر عکس جمعی نقد های از این دست را بهانه ای برای تضعیف دولت . 
5. این در حالی است که از نخبگان جامعه انتظار می رود از پوسته عبورو به مسائل نگاهی عمیق داشته باشند

یک نراقی اولین زن وزیر درعصر پهلوی

ایراد یکی از دوستان به اینکه بنده در ارائه آمار تحصیلکرده های نراق در مطلب قبلی ( ای کاش پای نراقی ها به چراغ برق باز نمی شد ) غلو  نموده ام مرا وادار کرد برگی از کتاب در حال تدوین خود را پیرامون تاریخ شهر نراق  در قالب این مطلب ارائه کنم تا شاید جوابی باشد بر این شبهه و آشنایی کاربران محترم با گوشه ای از افتخارات و توان علمی نراقی ها در گذشته و حال  . شما حتما تابحال زیاد اسم دکتر احسان الله نراقی را شنیده اید ایشان

ای کاش پای نراقی ها به چراغ برق باز نمی شد !!!

ما ایرانی ها عادت داریم شکست ها و ناکامی های خود را به دشمن خارجی نسبت دهیم و همیشه به دنبال این هستیم که دیگران را عامل آن بدانیم .  مثلا ما نراقیها همیشه دلیجانی ها را مسبب مشکلات خود می دانیم و دلیجانی ها محلاتی ها و اراکی ها را  و اراکی ها دیگر استان ها و مرکزرا و در نهایت می رسیم به همان مطلبی که اشاره نمودم . این در حالی است که واقعیت چیز دیگری است .