ای کاش پای نراقی ها به چراغ برق باز نمی شد !!!

ما ایرانی ها عادت داریم شکست ها و ناکامی های خود را به دشمن خارجی نسبت دهیم و همیشه به دنبال این هستیم که دیگران را عامل آن بدانیم .  مثلا ما نراقیها همیشه دلیجانی ها را مسبب مشکلات خود می دانیم و دلیجانی ها محلاتی ها و اراکی ها را  و اراکی ها دیگر استان ها و مرکزرا و در نهایت می رسیم به همان مطلبی که اشاره نمودم . این در حالی است که واقعیت چیز دیگری است .

هر جامعه ای باید ریشه مشکلات خود را ابتدا در خودش پیدا کند . برای مثال نراقیها از دهه چهل به بعد با ورود به بازار لوازم یدکی کشور توانستند موقعیت خوبی پیدا کنند و این شد که در دهه های 50 و 60 هر جوان نراقی نهایت آمال و آرزوهایش رفتن به چراغ برق بود تا یک شبه به نان و نوایی برسد به همین خاطر سطح تحصیلات جوانان نراق به شدت افت کرد و در عوض تعدادی زیادی از آنها که استعداد خوبی در امر تحصیل داشتند تبدیل به دلال هایی شدند که در بهترین حالت  شماره فنی لوازم را به خوبی می دانستند واز طریق دلال بازی به تمکن مالی خیره کننده ای رسیدند این در حالی است که طبق آمار قبل از این زمان ما بیش از 50 نفر تحصیلکرده در مقطع دکترا در تمامی رشته ها داشتیم و بعد از این  دوره زمانیُ آمار افراد تحصیلکرده در همه سطوح  به شدت کاهش پیدا کرد .متاسفانه پول زیاد نه تنها باعث رشد همشهریان ما نشد بلکه در مقطعی غرور حاصل از این پیشرفت سریع موجب گردید که دیگر خود را با شرایط روز منطبق نکنند و در همان کار و حرفه خود هم در بازار از دیگران جای بمانند ( البته تعداد معدودی از این قاعده استثناء می باشند )

درآمد حاصل از دلالی اجازه نداد که همشهری های ما به فکر تولید باشند و به جای اینکه واسطه باشند در زمینه تولید فعالیت نمایند چون تولید نیاز به دانش فنی داشت که آنها از آن بی بهره بودند .

 خوب به یاد دارم در دهه شصت هنوز یک جوان نراقی مقطع راهنمایی را تمام نکرده بود در ذهنش خواب رفتن به خیابان چراغ برق را می دید که چگونه آمال و آرزو های او را تحقق می بخشد ولی دهه 70 و 80 جریان کاملا عوض شد ،دیگر مناسبات اقتصادی حاکم بر بازار اجازه پول دار شدن یک شبه را به کسی نمی داد و بازار در حال رقابتی سخت برای ماندن افراد با تجربه و متخصص و اخراج افراد بی تجربه و تازه کار بود لذا به همین دلیل تعدادی از جوانان که به خیابان چراغ برق و اکباتان رفته بودند یا بازگشته یا اینکه وارد شغل دیگری در تهران شدند .  خیلی ها شاید از چراغ برق به عنوان یک عامل رشد نراق یاد کنند ولی با تحلیل فوق بنده یکی از بزرگترین دلایل عقب ماندگی شهر نراق را همین چراغ برقی می دانم که متاسفانه خیلی ها  در تحلیل های خود اکنون هم به آن افتخار می کنند. قصد ندارم بحث نراقی دلیجانی به راه بیندازم ولی واقعیت چیزی نیست که آن را بتوان کتمان کرد . روزگاری در دلیجان تنها یک نفر لیسانسه داشته که به همین نام در شهر مشهور می شود ولی در طول 50 سال گذشته  دلیجانی ها بر عکس ما تلاش می کنند تا متخصص شوند و دقیقا بر عکس ما نراقی ها در امر تولید سرمایه گذاری کرده و به همین دلیل هم خود به نان و نوایی رسیده اند و اینکه نرخ بیکاری را در شهرشان  به صفر رسانده و اکنون به قول معروف هم خدا راضی است و هم بنده خدا آنوقت ما نراقی ها نشسته ایم و عامل تمامی مشکلات خود را دلیجانی ها  عنوان می کنیم  .

این نوع تحلیل کردن تحلیل انسانها کوری است که حتی یک قدم جلو تر از خودشان را نمی بینند و جای تاسف دارد که برخی مواقع افراد تحصیکرده این گونه موضوعات را بهانه و توجیهی برای کم کاری ها خود  می دانند و هر روز به آن دامن می زنند.  

شما کاربر محترم در این خصوص چه نظری دارید ؟