خاطره جبهه رفتن احمد

این روزه ها (هفته دفاع مقدس )من را یاد سالهای 59 می اندازه هفت هشت سال بیشتر نداشتم انقلاب تازه داشت تثبیت می شد که جنگ  شروع شد با فرمان امام بسیج شکل گرفت بچه های نراق هم با کمک بچه های سپاه محلات برای اولین بار ساختمان متروکه درمانگاه صفایی را که قفل و زنجیر بود با شکستن قفل آن به پایگاه بسیج نراق تبدیل کردند . خوب یادم هست اکثر بچه هایی که در بازکردن قفل پیشقدم بودند بعدها شهید شدند . مثل شهید بیابانگرد ، شهید باشی ، شهید غلامرضا قجری ، شهیدان کاظم و عبد الله محمودی ، شهید عباسی و شهید زنده حاج عباس باقری و حاج قدرت الله ایزدی و احمد ابولحسنی و ....

صادق رضی ، غلام محمد ابوالحسنی ، قدرت الله صادقی هم جزو اولین کسانی بودند که بچه ها را آموزش می دادند و بعد هم عازم جبهه می کردند . هر چند وقت یک بار  هم از بلندگوی مسجد جامع اعلام می کردند که عزیزی را برای پیوستن به قطعه شهدا تشییع می کنند . سالها گذشت و ما هم در کنار این برو بچه ها عشق می کردیم که بسیجی هستیم و به ما جازه میدهند در کنارشان در بسیج حاضر شویم . هنوز لبخند های شهید قاسم جعفری را از یاد نبرده ام ، خدا رحمتش کند مدتی فرمانده بسیج بود ،خدا مقامش رادر بهشت رفیع نماید. انصافا اگه شهید نمی شد حیف بود . اما نکته ای که من رو امشب مجبور کرد این چند سطر را بنویسم یاد خاطره ای است که در خصوص جبهه رفتم برادرم احمد دارم و برای من اتفاق افتاد و من که توفیق حضور در جبهه را پیدا نکردم با بیان آن همیشه این عدم توفیق را اینطور توجیه می کردم که: من اجر کتک خوردن خودم را با جبهه رفتن تو عوض نمی کنم .  

قضیه از این قرار بود که ما هر دو خیلی دوست داشتیم بریم جبهه ولی سن و سال و قد و هیکلمان اجازه این کار را نمی داد تا اینکه احمد یک روز با دست کاری کردن شناسنامه خودش موفق شد ثبت نام کند . راستش را بخواهید پدرمان با جبهه رفتم ما موافق نبود برای همین قرار شد احمد بدون اطلاع خانواده به جبهه برود و من به جای او پیش پدرمان کار کنم تا نبودن آن احساس نشود .

احمد به جبهه رفت و من که تا اون روز لحظه ای ازش  جدا نبودم خیلی برام سخت بود و شب و روز تو خواب و بیداری اون را صدا می کردم . بعدها مادرم گفت که شب ها تو خواب حرف میزنی و گریه میکنی . بگذریم بابام کاسب شهر بود و تابستان کارش خیلی زیاد بود و نبودن احمد خیلی از کارهای او را با مشکل مواجه می کرد . یادم هست دو روز بعد از رفتن احمد به جبهه صبح یک روز من را صدا زد و گفت بلند شو بریم سر کار . من هم چون قول داده بودم که جای خالی احمد را پر کنم خیلی زود لباس پوشیدم و رفتیم سر کار . کارمان شیشه بری بود .نمی دونستم چه نقشه ای برام کشیده . من را برد سر کار و یه شیشه خیلی بزرگتر از قدم داد دستم و گفت از این نبردبان برو بالا و آن را نصب کن . شیشه را که به دست گرفتم خیلی سنگین بود ،پاهام شروع کرد به لرزیدن، هنوز چند تا پله را بالا نرفته بودم که گفت برگرد و شیشه را بگذار زمین. چشم شما روز بد نبیند، شیشه را که گذاشتم زمین شروع کرد به کتک زدن من ومرتب می گفت با هم دست به یکی می کنیدکه بریدجبهه و شب ها هم برام تو خواب گریه میکنی .این که چه اتفاقی افتاد بماند  فقط میگم که چنان کتکی به من زد که من دقایقی از هوش رفتم ووقتی به هوش اومدم دیدم که تمام دنیا رو سرم می چرخد. با هزار زحمت خودم را از دتش نجات دادم و خونی مالی راه خونه را در پیش گرفتم. بگذریم تا وقتی که احمد از جبهه برگشت هنوز من در نقاهت کتک جبهه رفتم او بسر می بردم و همیشه از این خاطره اینطوری یاد می کردیم که من اجر و مزد  کتک خوردن خودم را با جبهه رفتن تو عوض نمی کنم  .