پس من اینجا چه کاره ام؟

 

روزی فردی در حالی که به سختی بر اثر نیاز به رفع حاجت به خود می پیچید  با سرعت وارد آبریزگاه مسجدی شد . در کنار این مبال(توالت ) چند آفتابه پر از آب قرار داشت . یکی از آنها را برداشت که با خود ببرد . فردی که وظیفه پر کردن آفتابه ها را داشت و  در کنار توالت ها نشسته بود ناگهان مچ دست او را گرفت و گفت این آفتابه را زمین بگذار و آن یکی را بردار ! 

 فرد نیازمند که فرصتی برای جدال کردن نداشت تنها پرسید چه فرقی می کند؟ 

 نگهبان توالت ها گفت : اگر هر کس بیاید و خودش هر آفتابه که دلش می خواهد را بردارد و ببرید پس من اینجا چه کاره ام؟!  

حکایت کار کردن ما در این شهر شده دقیقا مثال بالا .   

افرادی  که همیشه منافع شخصی خود را بر منافع شهر ترجیح داده و در کارنامه خود هیچ قدم خیری در زندگی  بدون هدف و منظور دنیایی  بر نداشته اند  برای اینکه ثابت کنند هنوز هم در شهر کاره ای هستند و دیده شوند حاضرند در نقش همان نگهبان آفتابه ها هم که شده شان خود را پائین بیاورند !  

این افراد قصد دارند عقده حقارت کارهای نکرده خود را با نقد ناجوانمردانه کارهای کرده دیگران جبران کنند .  

 این کمترین و کوچکترین خدمتگذار مردم شریف شهر نراق  برای ارائه خدمت در شان  شهروندان فرصتی برای جدال کردن بااین گروه اندک فرصت طلب را ندارم و متاسفانه این افراد معلوم الحال از این موضوع نهایت سوء استفاده را می کنند .  

تنها به این نکته اشاره می کنم که در کتاب خاطرات سالهای خدمت من تمامی رفتار ها و کردارهای آنها برای نسل آینده در قالب گزارشات روزانه  ثبت وضبط خواهد شد .  

باشد تا نسل های آینده  بخوانند و قضاوت کنند وقتی که ما نیستیم ولی تاریخ ما هست .